|
|
 |
|
|
Południowa ściana Pierwszej Wieży Selli należy obok cokołowych ścian Piz Ciavazes i być może jeszcze północnej ściany Drugiej Wieży Selli, do najpopularniejszych celów wspinaczkowych Dolomitów. Zawdzięcza ona to przede wszystkim doskonałej jakości skały i optymalnego dojścia. Paleta tras wspinaczkowych jest szeroka. Zwolennikom ładnej, klasycznej wspinaczki polecam drogę „Kostner” na filarze południowy, „Steger na zachodnim żeberku, oraz rysy na drogach „Fichtl”i zacięcie „Glueck”. Trochę ostrzej wygląda sytuacja na wypolerowanej drodze „Trenker”. Zwolenników ekstremy z pewnością zachwycą drogi ”Schober” i „Tissi”.
|
|
|
|
Kominy południowo-wschodnie, czyli droga Kostnera na południowej ścianie Pierwszej Wieży Selli
|
|
|
|
|
|
|
Przejście: 28 czerwca 2004
Trudności: parę krótkich kawałków III+ i III, reszta II, w kominie „zapieraczka”
Wysokość ściany: 180 m
Długość wspinaczki: 260 m do szczytu
Pierwsze przejście: Franz Kostner i Maria Gabloner w 1905 roku
|
|
|
Wejście w drogę znajduje się około 50 m na lewo od wejścia w drogę normalną prowadzącą na wierzchołki pierwszej i drugiej wieży Selli. Stąd w łatwym, dwójkowym terenie skośnie 60 m w górę pod pięciometrowy komin. Kominem pionowo w górę (III), a następnie 20 m stopniowo w górę do stanowiska przed stopniem skalnym (dwa haki). Lekko na prawo i po lewej stronie następnego komina do stanowiska na zębie skalnym. Teraz na prawo w górę do siedmiometrowego komina z dwoma zakleszczonymi głazami. Tu stanowisko i czujna asekuracja w kominie.
|
|
|
|
|
Komin należy pokonać po środku wspinając się najpierw na drugiego głazu i stąd zapierając się w górę (III+ przy dobrej technice zapieraczki). W kominie znajdują się dwa haki średniej jakości, ale jest to jedyna tu forma zabespieczenia. Unikając zapierania można próbować pokonać komin wspinając się rysami po lewej lub prawej stronie komina (uwaga, bardzo chwiejny hak). Wtedy poruszamy się jednak na wyeksponowanej ścianie o trudnościach V do VI. Z komina wychodzimy albo bezpośrednio w ścianę od strony wierzchołka (ucho skalne, III), albo wychodzimy na filar południowy i efektownym krokiem nad ekspozycją przechodzimy nad kominem. Dalej do ścieżki na szczyt (0). Na całej długości trasy występują możliwości przejścia na inne warianty. Te mogą się okazać jednak dużo trudniejsze. W kominie może występować „mydełko”. Ogólnie przy deszczu droga robi się ponoć bardzo śliska (na szczęście nie miałem okazji doznać tej przyjemności).
|
|
|
|
|
|
|
|
Po wyjściu z kominów, ekspozycja...
|
|
|
|
