|
Upływa godzina, może dwie. Z grupy „mieszkającej” w jamie śnieżnej, co chwile ktoś dyżuruje na zewnątrz wypatrując ślad, grań, schronisko, cokolwiek pozwalające nam się stąd wydostać. Nagle słychać na zewnątrz głosy. Dwie osoby pchają się przy tej pogodzie w górę i oczywiście zgubiły drogę. Na szczęście zobaczyli nasz namiot i jednego z żołnierzy. Do naszych uszu dochodzi mniej więcej następujący dialog prowadzony po angielsku:
- Cześć!
- Witamy!
- Czy jest to droga do schroniska? – pytają przybyli.
- Do schroniska? Do którego schroniska? – pyta jeden z oficerów.
- No do trzeciego.
- Co znaczy trzeciego? Nie rozumiem.
- Do trzeciego. Nie wiem jak się nazywa. My idziemy z drugiego...
- To znaczy z Refuge de Aig. du Gouter?
- Tak, właśnie z tego, ale wyżej jest jeszcze jedno.
- Masz na myśli schron Vallota? – pyta zdziwiony oficer.
- Chyba tak.
- Do Vallota nie da się już dojść. Brak widoczności. Ale może uda nam się waszym śladem zejść do Ref du Aig. du Gouter?
- Chyba nie, ślad zgubiliśmy.
- To nie dobrze. I co teraz zamierzacie robić?
- Hm, mamy śpiwory, może znajdzie się dla nas miejsce w waszej jamie śnieżnej? – pyta już trochę zakłopotany i lekko zdesperowany głos na zewnątrz, chyba nie zdając sobie sprawy z warunków panujących w jamie. - Znajomy akcent,- myślę sobie i nie mylę się: chłopcy są z Polski.
|
