|
Po pewnej chwili worek jest napompowany, kolega sygnalizuje, że czuje się lepiej. Niestety po godzinie okazuje się, że zabieg ten nie przyniósł większej poprawy, a pacjent po opuszczeniu worka nie zamierza już tam wracać. Przypuszczam, że lekarze ze służby górskiej w Chamonix często spotykają się z takimi przypadkami. Są to fachowcy. W półśnie słyszę jeszcze rozmowę kolegi z lekarzem, który w miły, ale jednoznaczny sposób daje mu do zrozumienia, że potrzebne będą jeszcze dwa pobyty w worku hiperbarycznym.
Dzięki akcji ratowniczej dowiadujemy się dalszej prognozy pogody. Otóż rzeczywiście pogoda się załamała na następne trzy dni. Ale jutro rano ma być parę godzin ładnej pogody. W tym czasie nasz chory kolega ma zostać odtransportowany helikopterem do Chamonix.
A my? To tak zwane „okno” w pogodzie nie będzie trwało długo. Warto by było wykorzystać je na zejście w dół. Widzę, że Monika jest wykończona; jest jej zimno, nie miała ochoty się ruszać, cały pobyt w Vallocie spędziła w śpiworze. Marcin jest w bardzo dobrej kondycji. Przez ostatnie dwa dni nosił nie tylko swój sprzęt, ale i dużą część sprzętu Moniki (przypuszczam, że jego plecak był prawie trzy razy cięższy od jej plecaka!). Ale zbyt często byłem świadkiem, że osoby nadwerężające swoje siły w błyskawicznym tempie traciły wszelkie rezerwy i robiły się słabe jak dzieci. Na wysokości 4362 m i ja nie jestem w pełni sił, ale krótkie etapy naszych podejść nie wykończyły mnie i czuję się całkiem dobrze. Poza tym znajdujemy się niecałe 450 m od szczytu!
|
