|
O czwartej robi się widno i... biało. Następne godziny nie przynoszą zmian. Namiot trzyma się, ale powoli robi się w nim wilgotno. Para naszych oddechów kondensuje się na ściankach namiotu i zaczyna powoli wtapiać się w śpiwory. Powrót do schroniska jest jednak nie możliwy. Szerokie i rozległe stoki Dôme de Goűter są tylko przy dobrej widoczności do pokonania. Z kompasem można próbować dojść do schronu Valotta, ale trzeba tego dokonać bezbłędnie. Wychodzę więc z namiotu by obejrzeć stok. Śniegu wcale dużo nie spadło, a to co spadło przewiał wiatr. Ślad został wprawdzie zasypany, ale odróżnia się przez to od nieco bardziej szarego firnu lodowca. Jeśli uda nam się go nie stracić, to powinniśmy bez trudności trafić do schronu. Składamy namiot, co przy takim wietrze nie jest proste. Deadmeny trzymają tak doskonale, że trzeba je czekanem odcinać od namiotu. Po dłuższej walce nareszcie ruszamy.
Kamień, który spada mi z serca, kiedy widzę sylwetkę schroniska, jest ogromny. Nie wiem jeszcze, co nas wewnątrz oczekuje, ale z naszymi zapasami paliwa i żywności możemy tu parę dni przetrwać.
|
